Πόσες φορές μπήκες στο αυτοκίνητο και έφτασες στον προορισμό σου, χωρίς να καταλάβεις τη διαδρομή και το χρόνο; Πόσες φορές έφαγες ένα πιάτο φαΐ και στο τέλος δεν θυμώσουν πως ήταν η όψη του πιάτου ή ακόμα και τη γεύση του; Πόσες φορές πέρασε μια ολόκληρη ημέρα και το μόνο που βιώνεις στο τέλος της είναι έντονη κούραση;
Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Έτσι έχουμε μάθει να λέμε. Αλλά, μήπως τελικά, απλά έτσι έχουμε μάθει να ζούμε; Χάνουμε την ουσία της κάθε στιγμής, ζώντας την όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί βιαζόμαστε να πάμε παρακάτω. Πόσο διαφορετική θα ήταν όμως η ζωή μας αν είχαμε δώσει στην κάθε στιγμή, την αξία που πρέπει;
Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Σίγουρα έχουμε ακούσει τη συγκεκριμένη φράση, χιλιάδες φορές. Έτσι είναι όμως. Κάθε στιγμή είναι μοναδική και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί και αυτό γιατί όλα γύρω μας και μέσα μας αλλάζουν συνεχώς.
Πόσοι από εμάς βρεθήκαμε σε μια όμορφη παραλία, αλλά περάσαμε την διάρκεια της παραμονής μας σε αυτήν, βυθισμένοι σε σκέψεις για το παρελθόν ή το μέλλον, ή ακόμα χειρότερα, βυθισμένοι σε μια οθόνη ενός κινητού. Άραγε απολαύσαμε πραγματικά το τοπίο γύρω μας;
Σίγουρα, θα μπορούσαμε να πούμε, ας κάνουμε διαλογισμό για να μάθουμε να ζούμε στο παρόν. Σωστά, όμως ο διαλογισμός απαιτεί συνέπεια, πρακτική και υπομονή. Θα μπορούσαμε όμως σε πρώτη φάση να κάνουμε κάτι πραγματικά πολύ απλό.
Ας ορίσουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, πέντε διαφορετικές ώρες που θα βάλουμε το ξυπνητήρι του κινητού μας να χτυπήσει, έτσι στην τύχη, 10:22 , 13:58, 16:41, 18:06, 20:47. Έτσι απλά στην τύχη. Κάθε φορά που το κινητό μας χτυπήσει, ας σταματήσουμε για ένα μόνο λεπτό ότι κάνουμε και ας παρατηρήσουμε. Που είμαστε; Πως νιώθουμε; Πως είναι η αναπνοή μας; Τι κάνουμε εκείνη τη στιγμή; Τι υπάρχει γύρω μας; Τι βλέπουμε;
Σίγουρα, θα μείνουμε έκπληκτοι με το τι πραγματικά συμβαίνει. Όμως θα είναι ένα λεπτό που μέσα στην ημέρα θα το έχουμε ζήσει συνειδητά στο 100%. Και ποιος ξέρει; Ίσως στην πορεία αυτό το λεπτό να γίνει λίγο περισσότερο. Ίσως στην πορεία να μη χρειαζόμαστε καμία υπενθύμιση, κανένα ξυπνητήρι, για να μας ¨ξυπνήσει” να ζήσουμε. Ίσως στην πορεία να μάθουμε να ζούμε πραγματικά και να απολαμβάνουμε ότι συμβαίνει γύρω μας.