Βιαστικά πηγαίνεις στο μάθημα Yoga είτε μετά την δουλειά, είτε πριν την δουλειά είτε όταν τα παιδιά είναι σχολείο, είτε όταν είσαι άνεργος και θες να κανείς κάτι για τον εαυτό σου. Για οποίο λόγο και να πηγαίνεις συνήθως πηγαίνεις βιαστικά για να προλάβεις.
Βγάζεις τα παπούτσια έξω από την αίθουσα, βάζεις αθόρυβο το κινητό σου και αφήνεις τα πράγματα σου σε ένα ντουλαπάκι. Απλώνεις το στρώμα σου 1.83 x 68 cm και κάθεσαι ή στέκεσαι όρθιος περιμένοντας το μάθημα να ξεκινήσει.
Ο συντονιστής του μαθήματος εμφανίζεται συνήθως χαμογελώντας και ρωτώντας εάν υπάρχει κάποιος τραυματισμός. Εκεί σκέφτεσαι τους πόνους σου, στην μέση, στα γόνατα, τους καρπούς και όπου υπάρχει σώμα ίσως υπάρχει και ένας πόνος αλλά λες δεν βαριέσαι τι να του πεις τώρα. Γύρω σου κάποιοι συμμαθητές σου απαντούν και νιώθεις μια ανακούφιση «και άλλοι πονούν».
Τα μάτια κλείνουν και οι αναπνοές ξεκινούν. Το μυαλό στροβιλίζεται «έχουν όλοι τα μάτια τους κλειστά», «Πονάει η μέση μου», «θα βρω δουλειά», «με παράτησε ο αγαπημένος/μένη μου» ….. σκέψεις πολλές σκέψεις. Στην δέκατη αναπνοή, χαλάρωση κι εκεί ακούγεται η φωνή «ανοίξτε τα μάτια σας» μμμ τώρα βρήκε;;;
Ξεκινάει ο χαιρετισμός στον ήλιο και δώστου πάνω κάτω και αναπνοές και τσουπ και λίγος ιδρώτας και να η chaturanga και δώσε ο σκύλος. Και εάν είναι τα πρώτα σου μαθήματα δεν καταλαβαίνεις τίποτα και όλοι οι άλλοι χαλαροί και αφοσιωμένοι. Έρχονται και οι όρθιες θέσεις και τρέμουν τα πόδια και καταλαβαίνεις ότι έχεις γόνατα και ισχίο και λεκάνη και ώμους και κεφάλι και ότι όλα αυτά χρειάζεται να μπουν σε κάποιες θέσεις σωστά και ωραία για να μπει αυτό το κορμάκι στην θέση του. Με όλα αυτά το μυαλό έχει μπερδευτεί και έχει ξεχαστεί.
Έρχονται και κάποιες θέσεις που τις θαυμάζεις, τις ζηλεύεις όταν χαζεύεις στα social και λες αποκλείεται…. και είναι και κάποιοι στην αίθουσα που τσουπ ανεβαίνουν κατεβαίνουν , το ένα πόδι στη γη το άλλο στον ουρανό.
Και με τα πολλά έρχεται η ξεκούραση και μετά από όλα αυτά την αναζητάς. Το σώμα είναι ανάλαφρο ενώ έχει γυμναστεί. Το μυαλό σκέφτεται αλλά ένας εσωτερικός μηχανισμός του λέει σταματά. Κάτι ανώτερο επιβάλλεται στο μυαλό. Αφήνεσαι, παραδίνεσαι και εκείνη την στιγμή είσαι εσύ και το στρώμα σου. Είσαι εσύ και το τώρα σου.
Ξαφνικά περνούν τα χρόνια και οι πρακτικές πολλαπλασιάζονται μπορεί να συνεχίζεις να πηγαίνεις βιαστικά αλλά το στρώμα σου και η πρακτική σου είναι η ζωή σου. Είναι η σύνδεση σου με το τώρα. Είναι η επίγνωση ότι η ζωή έχει δύσκολα, εύκολα, αδιάφορα αλλά η πρακτική τα κάνει όλα πιο ομαλά. Μαθαίνεις να παραδίνεσαι και να αφήνεσαι και όπου φτάσεις. Εξάλλου τι είναι αυτό που μένει, το ταξίδι μέχρι τον προορισμό.
Για εσένα τι είναι ένα μάθημα Yoga?