Ένα ερώτημα που στροβιλίζει το μυαλό μου καιρό.
Σίγουρα ο Covid-19 έχει φέρει μια νέα πραγματικότητα. Αλλά πόσο γρήγορα καλούμαστε να ακολουθήσουμε αυτές τις αλλαγές;
Διαδικτυακά μαθήματα Yoga, Pilates, Fitness, μαθήματα σχολείου, σεμινάρια, τηλεδιασκέψεις, εργασία από απόσταση έχουν ήδη μπει στη ζωή μας για τα καλά. Ξεκίνησαν πριν καλά καλά έρθει το lockdown στην χώρα μας μα συνεχίζουν να έχουν ανταπόκριση.
Ο βιοπορισμός, η ταχύτητα των εξελίξεων, η πρωτοπορία, είναι σίγουρα οι λόγοι που σπρώχνουν προς το διαδίκτυο.
«Αφού το κάνουν όλοι , θα το κάνω κι εγώ»
«Χρειάζεται να προλάβω»
«Πως θα βγάλω χρήματα»
«Πρέπει να γίνω γνωστός»
«Με τόσο κόπο έχτισα την φήμη μου, την δουλειά μου, τώρα;»
Σίγουρα αυτές οι σκέψεις δεν έχουν περάσει μόνο από το δικό μου μυαλό. Η ανασφάλεια του αύριο μας οδηγεί πιο βαθιά στο internet (αναφέρω internet, γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπήρχαν τηλεδιασκέψεις,Youtube, live κ.α)
Διάβασα ένα τέλειο post από μια συνάδελφο που εκτιμώ “Οι τρόποι με τους οποίους σε σπρώχνουν τώρα να δουλέψεις, είναι αυτοί που μελλοντικά θα σου στερήσουν τη δουλειά σου”
Πόση αλήθεια κρύβουν αυτές οι γραμμές; Μπορεί να μην συμβεί άμεσα αλλά τι κοινωνία θα αφήσουμε στα παιδιά μας;
Άρα εδώ έρχεται το ερώτημα, τι θες να γίνεις;
Προσωπικά θα ήθελα να είχα την δύναμη να γυρίσω στην φύση, να έχω το σπιτάκι μου με τα λουλούδια μου, τα ζώα μου και το παιδί μου να τρέχει ελεύθερο ( ναι μεγάλωσα με το μικρό σπίτι στο λιβάδι).
Τι θέλω να γίνω εγώ; Σίγουρα θέλω να παραμείνω άνθρωπος που όλες οι αισθήσεις μου θα είναι σε εγρήγορση, η επαφή, η όσφρηση, η ακοή, η όραση, η γεύση. Όλα θα γίνονται από κοντά.
Ας μείνουμε ασφαλείς αλλά όχι σαν ρομπότ.